Wygląd:
Płynna lub stała, lepka substancja.
Kształt:
W zależności od słoika.
Rozmiar:
Słoiki o pojemności 250, 500, 900 i 1100 ml.
Barwa:
W zależności od pożytku: rzepakowy – od słomkowego po jasnożółty z zielonkawym podbarwieniem, po skrystalizowaniu biało-kremowy; wielokwiatowy – od jasnego po ciemnobrązowy w zależności od rodzaju i okresu kwitnienia roślin, z których pszczoły zbierają nektar; akacjowy – od bardzo jasnego w postaci płynnej po żółtawy; lipowy – od jasno-słomkowego po bursztynowy w zależności od rodzaju i okresu kwitnienia lip; gryczany – od ciemno-herbacianego po brązowy; spadziowy – ciemny z odcieniem zielonkawym lub szarym, sprawia wrażenie przybrudzonego, w stanie płynnym prawie czarny, po skrystalizowaniu rozjaśnia się.
Konsystencja:
Płynna (patoka) lub skrystalizowana (krupiec), przejście ze stanu płynnego w stały jest charakterystyczną cechą miodu pszczelego.
Smak:
W zależności od pożytku: rzepakowy – łagodny, ale mdły, z nutą goryczki, przypomina woń kwiatów rzepaku; wielokwiatowy – bardzo słodki, a zarazem ostry, przypomina woń roślin i kwitnących kwiatów; akacjowy – łagodny i bardzo słodki, zapach robinii akacjowej; lipowy – słodki z posmakiem mięty, lekko piekący, zapach bardzo silny przypominający woń kwiatów lipy; gryczany – bardzo aromatyczny i zarazem ostry, zapachem przypomina woń kwitnących kwiatów i roślin gryki; spadziowy – z drzew liściastych ma nieprzyjemny smak, z drzew iglastych łagodny, lekko żywiczny.
Tradycja:
Miód znany jest od czasów prehistorycznych. W XII wieku używano go jako środka płatniczego – płacono nim kary sądowe. Pszczelarstwo w Polsce ma bardzo długą tradycję. Wzmianki o pszczelarstwie na terenach położonych nad górną Prosną pochodzą z początków XX wieku. W miejscowościach wchodzących w skład gminy Rudniki, usytuowanych w odległości 10 km od koryta rzeki Prosny, już przed II wojną światową istniały drobne pasieki.
Pionierami pszczelarstwa byli cenieni mieszkańcy Rudnika i okolicznych miejscowości, którzy pozostawili bogatą literaturę z dziedziny pszczelarstwa wykorzystywaną przez obecnych pszczelarzy. Powstawanie miodu zaczyna się w chwili, kiedy pszczoły zwiadowczynie zlokalizują w bliskiej odległości od ula pożytek. Przy pomocy tańca przekazują tę wiadomość zbieraczkom, które przy sprzyjającej pogodzie gromadnie wyruszają do zbioru. Zanim zebrany w polu nektar stanie się miodem, potrzebny jest jeszcze długi proces dojrzewania, odbywający się w ulu.
Zbieraczki przekazują przyniesiony nektar pszczołom ulowym, które przekazują sobie każdą jego kroplę wielokrotnie. W czasie tej wędrówki z nektaru odparowywany jest nadmiar wody, jak również wzbogacony zostaje on w wiele cennych substancji. Równocześnie rozpoczyna się cykl przemian chemicznych, w wyniku których cukier złożony – sacharoza rozkłada się do cukrów prostych: glukozy i fruktozy. Ostatecznie kropla dojrzewającego miodu trafia do komórki plastra, najpierw do niżej położonych na plastrze „dojrzewalni”, gdzie czeka ją kolejne odparowanie wody, po czym składowana jest ostatecznie w położonych zwykle na górze plastra komórkach „magazynu”.
Ostatnim etapem jest „zasklepianie” – nad całkowicie dojrzałym miodem pszczoły budują cienką woskową „pokrywę”, która zabezpieczy miód do czasu, kiedy zostanie odwirowany przez pszczelarza. Dojrzały miód ze względu na wysokie stężenie cukrów oraz obecność substancji bakteriobójczych wykazuje się niezwykłą trwałością – może być przechowywany przez wiele lat nie zmieniając swoich właściwości. Miód pochodzący z ziemi rudnickiej z powodu braku uprzemysłowienia terenu i położenia z dala od większych ośrodków miejskich oraz tras komunikacyjnych nie zawiera żadnych zanieczyszczeń.
Produkt wpisany na listę produktów tradycyjnych 15 września 2010 r. w kategorii Miody w woj. opolskim.
