Wygląd:
Gęsta ciecz – patoka, z czasem ulega krystalizacji.
Kształt:
Przybiera kształt naczynia, w który jest rozlewany.
Rozmiar:
W zależności od wielkości naczynia, najczęściej słoiki o pojemności 320 ml, 540 ml i 900 ml.
Barwa:
Różna w zależności od pożytku: jasna prawie biała – miód rzepakowy; jasnoherbaciana – miód faceliowy; jasnobursztynowa – miód nawłociowy; słomkowa – miód akacjowy; od jasno do ciemnożółtej – miód wielokwiatowy z kwiatów i krzewów leśnych; jasnożółta – miód lipowy; ciemnobrązowa – miód gryczany; ciemna, zielonkawa do prawie czarnej – miód spadziowy.
Konsystencja:
Płynna – patoka, z czasem ulega krystalizacji – krupiec.
Smak:
Miody odznaczają się wyraźnym aromatem oraz smakiem, zależnym od rośliny, z której zbierany jest pożytek.
Tradycja:
Na terenie Wołczyna przez wieki rozwijała się tradycja pszczelarstwa. Już pierwsi osadnicy tych terenów byli zobowiązani do płacenia podatku w wybranych latach po 20 dzbanów miodu pozyskiwanego z rosnących między wioskami krzewów tamaryszka. Ponadto w pobliskich Łowkowicach, wiosce oddalonej o 20 km od Wołczyna urodził się ks. Jan Dzierżon, który zastąpił hodowlę pszczół w barciach – dziuplach drzew, ulami w kształcie skrzynek z ramkami. Od 1885 roku wraz ze swym bratem Franciszkiem pszczelarzył na rozległej wokół domu w Łowkowicach pasiece i swoją działalność pszczelarską rozpropagował wśród mieszkańców powiatu kluczborskiego, w tym gminy Wołczyn.
Na terenach gminy Wołczyn hodowla pszczół rozwinęła się najprężniej po II wojnie światowej, w związku z napływem osadników (przesiedleńców) za wschodu, którzy w dużej mierze zajmowali się taką działalnością na Kresach. Jak wynika z ustnych przekazów mieszkańców tych terenów największe pasieki pszczelich rodzin znajdowały się we wsiach Szymonków, Świniary Wielkie, Brzezinki i Gierałcice. Gmina Wołczyn znajdowała się w czołówce gmin województwa opolskiego posiadających najwięcej rodzin pszczelich (7-10 rodzin pszczelich na km2).
Sposób wytwarzania miodów wołczyńskich pozostaje niezmieniony od pokoleń mimo upływu czasu i zmieniających się warunków, szczególnie przyrodniczych. Miody te niezmiennie pozyskiwane są z terenów gdzie brak jest uprzemysłowienia, dużych miast i tras szybkiego ruchu dzięki czemu nie maja zanieczyszczeń. Ponadto bogactwo roślin rosnących w specyficznych warunkach od piaszczystych lasów iglastych po bagniste tereny wokół rzeki Stobrawy decyduje o niezmiennej wysokiej jakości pozyskiwanego pożytku.
Produkt został wpisany na listę produktów tradycyjnych 11 kwietnia 2014 r. w kategorii Miody w woj. opolskim.
